Ευθύνη για να αλλάξουμε τη μοίρα μας...

Του Περικλή Αλιφέρη,

Αν η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί τότε έχουμε καταδικάσει τις μέρες μας πριν καλά καλά λάμψει ο πρωινός ήλιος. Η γκρίνια ξυπνάει μαζί μας και μας ακολουθεί σε όλες τις καθημερινές μας διαδικασίες. Μια ανάμεικτη έκφραση, σχεδόν σε κάθε πρόσωπο με βασικά χαρακτηριστικά το φόβο την αβεβαιότητά και την οργή. Στις ουρές των δημοσίων υπηρεσιών, στις παρέες που συζητούν υψηλόφωνα στις πλατείες, σε κάθε γραφείο, σε κάθε σπίτι η κουβέντα καταλήγει στην ίδια διαπίστωση «για αυτό φτάσαμε εδώ». Ο καθένας αναλύει και κάποιο λόγο που μέσα από την προσωπική του μαρτυρία συνθέτουν ένα τεράστιο κακόγουστο σκηνικό που κάθε μέρα το χτίζαμε αλλά λίγο η ταχύτητα της εποχής λίγο το φως που αντανακλούσε στις καλογυαλισμένες λαμαρίνες των πολυτελών αυτοκινήτων μας δεν μας άφηναν να το δούμε.
Όλα τα πράγματα όμως κάποια στιγμή τελειώνουν, έτσι τελείωσε και η εποχή των παχιών -τρελών- αγελάδων. Αφήνοντας πίσω τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας ότι κάποιοι σε κάποιο μέρος του κόσμου θέλουν να μας εξοντώσουν, αφήνοντας πίσω την εύκολη λογική μετατόπισης της ευθύνης στα σκοτεινά συμφέροντα, καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις που θα επηρεάσουν το μέλλον πρωτίστως της πατρίδας μας και δευτερευόντως το δικό μας.
Ο μοναδικός τρόπος να ξεφύγουμε από την προδιαγεγραμμένη καταστροφική πορεία μας, είναι να μετατραπούμε από ανεγκέφαλο καταναλωτή δυτικό-κινέζικων προϊόντων σε ευσυνείδητο Πολίτη. Εύκολο στα λόγια δύσκολο όμως στην πράξη, για το λόγο ότι η συγκεκριμένη αλλαγή πρέπει να επέλθει από μέσα προς τα έξω. Πρώτα από το σπίτι μας, μετά από την γειτονιά μας, την πόλη μας, την ευρύτερη περιοχή μας και τέλος τη χώρα μας.
Να πετάξουμε τις μάσκες και να αφήσουμε το φως να δείξει το αληθινό πρόσωπο του καθενός. Να βρούμε ότι, μας εμπνέει και να φερθούμε όπως αξίζει στους παραγοντίσκους εκλεγμένους και μη, που εκμεταλλεύονται τη θέση τους για να κάνουν τις δουλίτσες τους με κρατικό χρήμα εξασφαλίζοντας παράλληλα την μελλοντική τους εκλογιμότητα μετατρέποντας χιλιάδες ευρώ σε διαφημιστικά σποτ, σουβλάκια και ενίοτε βασιλόπιτες .
Να ξεκινήσουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους και επιτέλους να ξεκινήσουμε να συντάσσουμε προτάσεις, παραμερίζοντας τις σαχλές δημόσιες σχέσεις που μας καθιστούν συνένοχους.
Όλοι μας βλέπουμε όλα όσα γίνονται στις πόλεις μας, αλλά δεν τολμάμε να πούμε κουβέντα για να μην μας παρεξηγήσουν οι τοπικοί άρχοντες και μας κόψουν την καλημέρα...
Όλοι μιλάμε για τα ολυμπιακά ακίνητα που σαπίζουν αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται για τα δημοτικά ακίνητα που παραμένουν ανεκμετάλλευτα, πληρώνοντας χιλιάδες ευρώ σε ακίνητα ιδιωτών και ημετέρων.
Όλοι μιλάμε για την κατάσταση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αλλά κανείς δεν ενδιαφέρθηκε που το 2012 φοιτητές του πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας στοιβάζονται σε αποθήκες σούπερ μάρκετ αφήνοντας ανεκμετάλλευτες για παράδειγμα τις κτιριακές εγκαταστάσεις των σχολών του ΟΑΕΔ (μέχρι να γίνει η πολυπόθητη πανεπιστημιούπολη). Και αν χρειάζονται κάποιες μικροπαρεμβάσεις να είστε σίγουροι ότι στοιχίζουν το πολύ όσο ένα ενοίκιο των σημερινών αποθηκών.
Όλοι μιλάμε για τα σκάνδαλα των πολιτικών που βολεύουν δεξιά και αριστερά τους δικούς τους αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται να μιλήσει για τα τοπικά όργια τα οποία δεν ξεκινάν και τελειώνουν στην ΑΓΡΟΓΗ αλλά συνεχίζονται κάθε μέρα στα γραφεία παραγόντων, δήμων, επιμελητηρίων, ινστιτούτων, ΜΚΟ, και ενίοτε οικονομικών επιτροπών με τα ίδια γνωστά άτομα που «προοδεύουν» λόγω της ευλυγισίας των σπονδύλων τους. Καλύπτοντας όλους τους κομματικούς χώρους από την επιδοτούμενη αριστερά μέχρι και την βολεμένη ακροδεξιά. Καλύπτοντας όλο τα ηλικιακό φάσμα από κακόμοιρους ηλικιωμένους που έμαθαν να έρπονται τα τελευταία σαράντα χρόνια μέχρι νέους ορεξάτους και φρέσκους που προσπαθούν να κατακτήσουν την οικονομική και κοινωνική τους θέση μέσα από business χορούς πανηγύρια και ρουσφέτια.
Είμαι σίγουρος ότι όλα τα παραπάνω δεν σας είναι άγνωστα. Είναι η άλλη Ελλάδα που πρέπει να αλλάξουμε κάτω από την πίεση, όχι της τρόικας, αλλά των επόμενων γενεών. Πρέπει να καταλάβουμε ότι όλα τα παραπάνω μας επηρεάζουν αρνητικά όλους, ενώ ευνοούν μόνο μια θλιβερή μειοψηφία. Το μέλλον είναι στα χέρια μας, Έχουμε υποχρέωση να κοιτάξουμε μπροστά και να ξανακάνουμε τα πράγματα όπως αξίζει στην ιστορία αυτού του τόπου. Δεν θα μείνουμε σαν άλλοι μοιραίοι του Βάρναλη στην υπόγεια ταβέρνα προσμένοντας κάποιο θαύμα ξορκίζοντας συγχρόνως το ζαβό το ριζικό μας .
Με θάρρος να παραδεχτούμε τα λάθη που κάναμε και με αγώνα να προσπαθήσουμε να τα διορθώσουμε λέγοντας αυτό που μας δίδαξε ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης στην Ασκητική. «Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω».