Για να σταματήσουν τα σενάρια περί πώλησης μονάδων της ΔΕΗ, χρειάζονται κυρίως επιχειρήματα και λιγότερα συνθήματα

Στο Μνημόνιο Συνεννόησης μεταξύ της Ελλάδας, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, σαφώς και δεν υπάρχει μνεία σχετικά με την υποχρέωση πώλησης ηλεκτροπαραγωγικών μονάδων της ΔΕΗ ΑΕ. Οι υποχρεώσεις της Χώρας μας απέναντι στους «δανειστές», στο κομμάτι που αφορά στον ενεργειακό τομέα, σχετίζονται με την ολοκλήρωση των σχεδίων απελευθέρωσης της χονδρικής αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, εξορθολογισμού των τιμολογίων, διαχωρισμού των δραστηριοτήτων των εταιρειών ηλεκτρικής ενέργειας και φυσικού αερίου και τέλος, περαιτέρω ανεξαρτητοποίηση της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας (ΡΑΕ).

Όμως, στη σελίδα 10 του Παραρτήματος IV του εν λόγω Μνημονίου, αναφέρεται ρητά η υποχρέωση της Ελλάδας να προετοιμάσει σχέδιο αποκρατικοποιήσεων, συμπεριλαμβανομένων και των δημόσιων επιχειρήσεων, με σκοπό την είσπραξη 1 δις ευρώ ετησίως για την περίοδο 2011-2013. Πρακτικά, μιλάμε για στόχο τουλάχιστον 3 δις ευρώ μέσα στην επόμενη τριετία.

Ας μου επιτραπεί να κάνω τον «συνήγορο του διαβόλου», με τη βοήθεια απλοϊκών υπολογισμών και «αιρετικών» τεχνοκρατικών σκέψεων. Πουλάμε 2.000 MW με αντίτιμο 800-1000 ευρώ/kW και βάζουμε στο ταμείο περίπου 2 δις. Καλύπτουμε έτσι τις συμβατικές μας υποχρεώσεις απέναντι στην τρόικα και παράλληλα, αν ο αγοραστής είναι για παράδειγμα η RWE ή η E-ON, διασφαλίζουμε σημαντικά επιπρόσθετα οφέλη: Στρατηγική συμμαχία με ενεργειακούς κολοσσούς, πρόσβαση σε τεχνογνωσία αιχμής που είτε μας λείπει είτε την χρυσοπληρώνουμε, δυνατότητα σημαντικής παρουσίας και παρέμβασης στα διεθνή lobbies που ρυθμίζουν και εν μέρει «κατευθύνουν» τις ενεργειακές αγορές, πρόσβαση στα έργα του Καθαρού Μηχανισμού Ανάπτυξης τα οποία μπορούν να μειώσουν ή να ισοσκελίσουν σημαντικά τα πρόστιμα για τις εκπομπές CO2. Επιπλέον, ο στρατηγικός εταίρος μπορεί εύκολα να εγγυηθεί απέναντι στις χρηματαγορές τα αναγκαία δάνεια για την κατασκευή των καινούργιων μονάδων, σαφέστατα και με τη δική του συμμετοχή. Εντελώς εκλαϊκευμένα, είναι σαν να έχει ο ΠΑΟΚ κοινό προπονητικό team με την Bayern Μονάχου. Τι έχει να χάσει ο ΠΑΟΚ και τι να φοβηθεί η Bayern;

Αν τα προαναφερόμενα τύχουν μιας «εμπεριστατωμένης» τεκμηρίωσης, ποιος υπουργός των Οικονομικών θα έλεγε ΟΧΙ σε 2 δις «ζεστό» χρήμα, αν μάλιστα η πώληση του ΟΣΕ, της ΕΥΔΑΠ, της ΕΥΑΘ ή της ΔΕΠΑ δεν γεμίσουν τα ταμεία; Είναι προφανές λοιπόν ότι η ΔΕΗ ΑΕ θα βρεθεί, ενδεχομένως, στο στόχαστρο του ΔΝΤ αλλά και εγχώριων καλοθελητών. Η εξέλιξη αυτή μπορεί να αλλάξει ριζικά το τοπίο στη Δ. Μακεδονία με απροσδόκητες και μη ελεγχόμενες οικονομικές, κοινωνικές και αναπτυξιακές συνέπειες. Δυστυχώς, όταν μια Χώρα δανείζεται 120 δις απλά και μόνον για να καλύψει παλιές οφειλές ώστε να μπορέσει και πάλι να βρει καινούργιους δανειστές, τίποτα και κανένας δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής.

Από την άλλη πλευρά, οι μέχρι τώρα ανακοινώσεις των συνδικαλιστών της ΔΕΗ ΑΕ κινούνται σε ένα καθαρά συναισθηματικό πλαίσιο. Οι δηλώσεις για παράδειγμα ότι «…θα γίνει πόλεμος…» ή «… θα ματώσουμε…», σαφώς και δρουν αποτρεπτικά προς κάθε επίδοξο αγοραστή και διαμορφώνουν ένα αρνητικό «επενδυτικό» κλίμα, αλλά ο αγώνας δρόμου θα είναι μαραθώνιος και όχι ταχύτητας!. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι δεν μιλάμε πλέον με τον Τσοβόλα ή τον Αλογοσκούφη. Μιλάμε με απρόσωπους τεχνοκράτες του ΔΝΤ οι οποίοι αξιολογούν τεκμηριωμένα επιχειρήματα και πείθονται από μετρήσιμα αποτελέσματα. Δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτή είναι η δουλειά τους και μάθανε να την κάνουν σωστά.

Πέρα από τα απροσπέλαστα τεχνικά, νομικά και επιχειρησιακά κωλύματα που πρέπει να ξεπερασθούν, σε μια θεωρητική έστω σκέψη εκποίησης μέρος της εθνικής ηλετροπαραγωγικής ισχύος, υπάρχουν σημαντικά επιχειρήματα για την αναγκαιότητα της μη πώλησης των λιγνιτικών μονάδων. Αυτά πρέπει να αναπτύξουν οι τοπικοί συνδικαλιστές και στο βαθμό που αυτά ταυτίζονται ή ευθυγραμμίζονται με τα συμφέροντα της τοπικής κοινωνίας, η υποστήριξη θα είναι δεδομένη, αυθόρμητη και συλλογική.

Ευάγγελος Καρλόπουλος
Χημικός Μηχανικός, MSc