Θωμάς (αν. ΓΔ Ενέργειας Κομισιόν): Είμαστε στα πρόθυρα ενεργειακής επανάστασης – Δομικός διάλογος με την Ελλάδα

Ζήτημα επίσπευσης της πώλησης του 17% της ΔΕΗ με παράλληλη εκχώρηση στο στρατηγικό επενδυτή και του μάνατζμεντ της επιχείρησης, φέρονται να επαναφέρουν στο τραπέζι οι δανειστές.

Σε τηλεδιάσκεψη με βασικό θέμα την μείωση του αφορολόγητου, που είχε χθες ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Γιώργος Χουλιαράκης με τους εκπροσώπους των δανειστών, οι τελευταίοι του έθεσαν σύμφωνα με πληροφορίες θέμα άμεσης έναρξης της διαδικασίας πώλησης του 17%, μαζί μάλιστα με την παραχώρηση του μάνατζμεντ. Το ζήτημα λέγεται ότι μπήκε στο τραπέζι ως ένα από εκείνα τα μέτρα που θα οδηγήσουν στο κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης.

Στον αντίποδα, ο υπουργός Ενέργειας Γιώργος Σταθάκης εμφανίζεται να επιμένει να μεταφερθεί το ποσοστό 17% από το ΤΑΙΠΕΔ στην Εταιρεία Δημοσίων Συμμετοχών (ΕΔΗΣ), την νέα θυγατρική του υπερ-Ταμείου, όπου και πρόκειται να μεταβιβασθεί το υπόλοιπο 34% που κατέχει στη ΔΕΗ το Δημόσιο.

Η χαμηλή κεφαλαιοποίηση της ΔΕΗ φαίνεται να λειτουργεί υποστηρικτικά ως προς την άποψη της ελληνικής πλευράς. Αρκεί κανείς να αναλογιστεί ότι αν το 17% έβγαινε σήμερα προς πώληση, η ΔΕΗ, με βάση τουλάχιστον την χρηματιστηριακή αποτίμηση, δεν θα εισέπραττε παρά μόνο 100 εκατ. ευρώ !

Και αυτό καθώς στο ταμπλό του χρηματιστηρίου η ΔΕΗ αποτιμώνταν χθες στα 593,9 εκατ. ευρώ, έναντι 684,4 εκατ. ευρώ ένα μήνα πριν, και 846,8 εκατ. ευρώ ακριβώς ένα χρόνο πίσω. 

Δηλαδή μια εταιρεία με ενεργητικό 17 δισ. ευρώ αποτελούμενο από 20 θερμικές μονάδες, 22 υδροηλεκτρικά, 31 νησιωτικούς σταθμούς, και με μερίδιο 89% στην αγορά λιανικής, αποτιμάται όσο το… 42% της αξίας της εν εξελίξει επένδυσης της νέας λιγνιτικής μονάδας στην Πτολεμαΐδα (1,4 δις ευρώ). Ή κάτι λιγότερο από την ετήσια επιχορήγηση ύψους 600 εκατ. ευρώ που κατέβαλε μέχρι πρότινος το Δημόσιο στο Ταμείο Ασφαλισης του Προσωπικού της ΔΕΗ.

Η σύγκριση αυτή και μόνο δείχνει την απόλυτη ένδεια της ΔΕΗ. Αν πωλούνταν σήμερα το 17% των μετοχών της εταιρείας, το τίμημα δεν θα ξεπερνούσε τα όσα υπολογίζει να εισπράξει ο επικεφαλής της Μανώλης Παναγιωτάκης από την διάθεση του χαρτοφυλακίου των 400-600.000 πελατών που σκοπεύει να βγάλει προς πώληση στα τέλη της χρονιάς. Με την μόνη διαφορά ότι είναι άλλο να πουλάς πελατολόγιο, και άλλο πάγια, μονάδες και ορυχεία.

Η πολιτική λοιπόν γραμμή Σταθάκη, που φαίνεται ότι κινείται και αυτός στην γραμμή Σκουρλέτη, είναι να μεταφερθεί το 17% στο υπερ-Ταμείο, δίχως φυσικά αυτό να σημαίνει πως θα κερδίσει και την μάχη. Αντίστοιχες μάχες που δόθηκαν στο παρελθόν για να μην πουληθούν άλλες στρατηγικού χαρακτήρα επιχειρήσεις, όπως ο ΟΛΠ, χάθηκαν, ενώ την ίδια στιγμή οι ποσοτικοί στόχοι των ιδιωτικοποιήσεων είναι μετρημένοι προκειμένου να περιοριστούν άλλες έμμεσες επιπτώσεις όπως η ενεργοποίηση στο μέλλον ισοδύναμων δημοσιονομικων μέτρων.

Ασθενές το επενδυτικό της "story"

Το επιχείρημα πάντως της χαμηλής κεφαλαιοποίησης δεν είναι αμελητέο, ενώ αντανακλά και πόσο συνυφασμένη είναι η ΔΕΗ με την ελληνική οικονομία, και τον ειδικότερο κίνδυνο ρευστότητας που αυτή αντιμετωπίζει.

Οσοι παρακολουθούν την επιχείρηση, μιλούν για μια μικτή εικόνα ως προς το επενδυτικό της "story". Στα μειονεκτήματα ξεχωρίζει το κεφάλαιο ρευστότητα, η οποία και επιδεινώθηκε μετά την λύση που επελέγη για τον ΑΔΜΗΕ. Στα πλεονεκτήματα θα μπορούσε κανείς να κατατάξει το επενδυτικό πρόγραμμα νέων μονάδων, όπως στην Πτολεμαΐδα (1,4 δισ ευρώ) ή στη Μελίτη από κοινού με την CMEC. Κυρίως όμως τις προοπτικές που έχει η επιχείρηση από το 2020 και μετά, όπου ακόμη και με το μισό από το σημερινό μερίδιο, θα συνεχίσει να διαδραματίζει ρόλο κυρίαρχου παίκτη, εφόσον καταφέρει και δαμάσει τις παθογένειες που κουβαλά από το παρελθόν, με μεγαλύτερο βραχνά τα ληξιπρόθεσμα.

Στο δια ταύτα τα προβλήματα της ΔΕΗ δεν βρίσκονται στην παραγωγή ενέργειας. Βρίσκονται σύμφωνα με αναλυτές, τόσο στο κομμάτι της αδυναμίας να τιθασεύσει τις ληξιπρόθεσμες οφειλές της, όσο και στο μισθολογικό κόστος (3.045 ευρω τον μήνα μεικτά ανά εργαζόμενο), παρά την αντίθετη γνώμη της ΓΕΝΟΠ.

Αν και το κόστος αυτό έχει μειωθεί αισθητά από το 2008 και μετά, παραμένει ακόμη υψηλό ως ποσοστό επί του τζίρου της επιχείρησης. Σύμφωνα με στοιχεία της BETA Χρηματιστηριακή, το πρώτο εξάμηνο του 2016, οι δαπάνες μισθοδοσίας του ομίλου ΔΕΗ ηταν 478,7 εκατ ευρω (18% επί του τζίρου), έναντι 880,3 εκατ ευρω (ολόκληρου του 2015), 914,2 εκατ ευρώ (2014), 939,8 εκατ ευρώ (2013), 934,1 εκατ ευρώ (2012), 1,099 δισ ευρώ (2011), και 1,245 δισ ευρώ (2010). 

Από εκεί και πέρα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ΔΕΗ είναι γνωστά, με μεγαλύτερο βραχνά τα ληξιπρόθεσμα. Οσο η πολιτεία θα εμποδίζει την διοίκηση να προχωρά σε μαζικές αποκοπές των οφειλετών, με επιχείρημα ότι βρίσκεται σε εξέλιξη το νέο πρόγραμμα διακανονισμών, τόσο το πρόβλημα θα διαιωνίζεται. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Εταιρείες Παροχής Αερίου (ΕΠΑ), παρ’ ότι και αυτές αντιμετωπίζουν φαινόμενα καθυστερήσεων στις πληρωμές, έχουν πολύ μικρότερο πρόβλημα, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν διστάζουν να αφαιρούν από τους κακοπληρωτές τους μετρητές. Αντίθετα, οι πληροφορίες από τον ΔΕΔΔΗΕ λένε ότι έχει αρκετό καιρό να παραλάβει από την ΔΕΗ μαζικές εντολές αποκοπών, παρ’ ότι ο βαθμός εισπραξιμότητας της επιχείρησης δεν δείχνει θεαματική βελτίωση.

energypress.gr