Η κατολίσθηση του Αμυνταίου και οι ενέργειες των Λιγνιτωρύχων του Ορυχείου [του Σ. Μποζίνη]

Με αφορμή το κείμενο του ομότιμου καθηγητή ΑΠΘ Σαράντη Δημητριάδη, για την κατολίσθηση του Ορυχείου, όπου απάντησα αλλά λόγω του Σ/Κ λίγοι θα το πρόσεξαν, θα επιθυμούσα να το ξαναφέρω στη σελίδα (με μικρές απαραίτητες διορθώσεις) για να μπορούμε όλοι να αντιληφθούμε τις ενέργειες των εργαζομένων και της ΔΕΗ.
Αγαπητέ κε Σαράντη Δημητριάδη

Κύριε καθηγητά της Γεωλογίας του ΑΠΘ

Με ενδιαφέρον και με έκπληξη για το θαρραλέον του χαρακτήρα σας διάβασα το άρθρο σας με τα σχόλια για τις ενέργειες που έγιναν στο Ορυχείο Αμυνταίου, όπου λοιδωρείτε το προσωπικό, τα στελέχη και τη ΔΕΗ, που δεν μπόρεσαν να διασώσουν τους 3 μκρότερους από τους 6 εκσκαφείς του ορυχείου.

Πιθανόν να μη γνωρίζετε ότι οι 3 μεγάλοι ζυγίζουν πάνω από 4000 τονους έκαστος και οι μικροί 1200 τονους. Μου κάνει εντύπωση αλήθεια ότι ενώ μας κατηγορείτε ότι δεν εγκαταλείφθηκε τα ορυχείο στα 20 mm μετακίνηση/ημέρα (όπως αναφέρει ο κος Λεονάρδος στις σημειώσεις του αλλά δεν γνωρίζετε ότι οι μετρήσεις αυτές –που παρουσιάζετε-αφορούσαν τη Μεγαλόπολη, με εντελώς διαφορετικά εδαφικά χαρακτηριστικά και συνθήκες –παλαιότερης- κατολίσθησης, διότι στο ΛΚΔΜ εξορύξαμε λιγνίτη στα Βόρεια πρανή του Ορυχείου Καρδιάς τα τελευταία 9 χρόνια, χωρίς να μας πέσουν, με μετακινήσεις από 100-400 mm και αρκετά παραπάνω την ημέρα, άρα κάθε περίπτωση διαφορετική), δεν απορείτε πως έγιναν όλες αυτές οι ενέργειες μέσα σε περιβάλλον 100 mm /ημέρα. ( Αν εγκαταλείπαμε τα ορυχεία από τα 20mm μετακίνηση/ημέρα εδώ και δεκαετίες δε θα είχαμε καμία λιγνιτική παραγωγή στη χώρα)

Αντί λοιπόν να απορείτε πώς τα στελέχη και το προσωπικό, οι λιγνιτωρύχοι, που κατόρθωσαν μέσα σε αυτό το έντονα κινητικά ορυχείο, με ρωγμές και αυξητικά νούμερα, με προσοχή και παρατήρηση και έλεγχο μη γίνει κάτι απότομα και ανεξέλεγκτα, εν ολίγοις με αυταπάρνηση και γνώση ταυτόχρονα, να καταφέρουν τα παρακάτω:

-Να διασώσουν όλο τον κινητό στόλο του ορυχείου (δεκάδες βαριά χωματουργικά μηχανήματα).

-Να διακόψουν την ηλεκτροδότηση σε σειρά υποσταθμών, να τους μεταφέρουν σε ασφαλείς θέσεις.

-Να κάνουν το ίδιο για εκατοντάδες μέτρα ταινιοδρομικού υλικού, ιμάντες, βαριά έδρανα-τελάρα ταινιοδρόμων, κεφαλές μαζί και τις βαριές ταινίες.

(Χωρίς τα παραπάνω κανένα ορυχείο δεν μπορεί να δουλέψει όσους εκσκαφείς και να έχει).

-Να μετακινήσουν τα 3 τεράστια μηχανήματα σε ασφαλέστερες θέσεις. Εχετε δει τέτοιο μηχάνημα να κινείται άραγε; Τα υπόλοιπα 3 μικρότερα πάλι σε ασφαλέστερες θέσεις (ασχέτως αν επλήγησαν διότι πολύ απλά αυτές ήταν οι καλύτερες –μεταλλευτικά-επιλογές, δεν μπορείς να τα σηκώσεις με ελικόπτερο, μέσα από στο ορυχείο). Χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.

Αντί λοιπόν να επαινείτε τις γιγάντιες προσπάθειες του προσωπικού μας από τον τελευταίο εργάτη μέχρι το Δ/ντή, που κατόρθωσαν και έσωσαν το μεγαλύτερο μέρος του εξοπλισμού, εσείς παριστάνετε το δικαστή η μάλλον τον ποντικό του τραγουδιού που έλεγε στους άλλους να κρεμάσουν κουδούνια στην ουρά του γάτου (αφοί Κατσιμίχα), κανείς όμως δεν τόλμαγε.

Ηταν μια τεράστια κατολίσθηση όπως δεκάδες άλλες παγκοσμίως σε μεγάλα ορυχεία και εμείς καταφέραμε αυτά τα παραπάνω. Αλήθεια έχετε γνώσεις περί μεγάλων βιομηχανικών και μεταλλευτικών δυστυχημάτων, να μας διδάξετε; Σας περιμένουμε καλοπροαίρετα.

Εμείς τολμάμε και στα δύσκολα κε καθηγητά, τα έχουμε ξαναπεράσει αυτά και ο Ελληνικός λαός δε θα στερηθεί το ρεύμα του.

* O κ. Στέργιος Μποζίνης είναι Μεταλλειολόγος Μεταλλουργός ΕΜΠ, Δ/ντής Ανθρώπινου Δυναμικού/Υγεία-Ασφάλεια-Εκπαίδευση/ΔΕΛΚΔΜ-ΔΕΗ και εκλεγμένο μέλος της Κεντρικής Αντιπροσωπείας του ΤΕΕ της Επιστημονικής Επιτροπής Ειδικότητας Μεταλλειολόγων

Σημ: Οι πιο πάνω απόψεις είναι καθαρά προσωπικές και δεν εκφράζουν την επίσημη θέση της ΔΕΗ