ΔΕΗ: Μετά την Αλβανία εξετάζει, "αγκαζέ" με τους Κινέζους, τα Σκόπια και το Κόσοβο

Στα κινεζικά κεφάλαια ψάχνει η ΔΕΗ το κλειδί για την έξοδό της στα Βαλκάνια και τη συνταγή για να σπάσει μια "γκίνια" δεκατριών ετών.
Αν και σε πολύ πρώιμο ακόμη στάδιο, η ιδέα είναι να μπει μαζί με τους Κινέζους, είτε της CMEC, είτε κάποιας άλλης εταιρείας, στην αλβανική αγορά, και εφόσον το εγχείρημα περπατήσει, να το επαναλάβει στα Σκόπια και στο Κόσοβο, σε μια προσπάθεια εξωστρέφειας που ναι μεν ξεκινά καθυστερημένα, θεωρείται ωστόσο μονόδρομος.

Αντίθετα με την Αλβανία όπου στις προ μηνών επαφές του με τους υπουργούς Ενέργειας και Οικονομίας, ο πρόεδρος της ΔΕΗ συνάντησε “ευήκοα ώτα”, (γι’ αυτό άλλωστε και προχθες αποφασίστηκε η ίδρυση θυγατρικής στη χώρα), αντίστοιχες διερευνητικές επαφές σε Σκόπια και Κόσοβο δεν έχουν γίνει.

"Αν ωστόσο η ΔΕΗ θέλει να καλύψει τη δρομολογημένη απώλεια μεριδίων σε παραγωγή και λιανική στην Ελλάδα τα επόμενα χρόνια, οι συμπράξεις με ξένο πάρτνερ για έξοδο στα Βαλκάνια, συνιστούν κάτι παραπάνω από στρατηγική επιλογή", όπως λέει στο "Energypress" κυβερνητικός παράγοντας που συμμετείχε στο ταξίδι του Πρωθυπουργού στην Κίνα τον Ιούλιο.

Υπό αυτή την έννοια η CMEC καθώς και άλλες κινεζικές εταιρείες με τις οποίες είχε επαφές στο Πεκίνο ο κ. Παναγιωτάκης, αποκτούν ρόλο -κλειδί για να πετύχει η ΔΕΗ εκεί όπου απετυχε παταγωδώς την προηγούμενη δεκαετία.

Οι απόπειρες της ΔΕΗ να διεμβολίσει την αγορά των Βαλκανίων μετρούν πάνω από δέκα χρόνια, καθώς η πρώτη προσπάθεια ξεκίνησε το 2003, αρχής γενομένης από τη Ρουμανία, και έκτοτε ακολούθησαν πολλές άλλες. Πάντα η μία αποτυχία διαδεχόταν την άλλη, είτε επειδή οι κυβερνήσεις των χωρών των οποίων η ΔΕΗ χτυπούσε την πόρτα επέλεγαν για καθαρά πολιτικούς λόγους ισχυρότερους δυτικούς συμμάχους, είτε λόγω αστοχιών εκ μέρους των παλαιότερων διοικήσεων της επιχείρησης.

Άγνωστο αν τούτη τη φορά, με κινέζο πλέον πάρτνερ την CMEC, θα τα καταφέρει να σπάσει τη βαλκανική της "γκίνια". Δίχως ωστόσο κεφάλαια από νέες διεθνείς δραστηριότητες, δεν υπάρχει περίπτωση η ΔΕΗ να σταθεί όρθια τα επόμενα χρόνια, και υπό αυτή την έννοια τα γεγονότα πιέζουν. Ακτινογραφώντας τις προοπτικές συνεργασίας με τη CMEC κατά την χθεσινή υπογραφή του μεταξύ τους μνημονίου για την κατασκευή της μονάδας Μελίτη ΙΙ, ο επικεφαλής της ΔΕΗ Μ.Παναγιωτάκης δεν έκρυψε ότι αποδίδει τεράστια σημασία σε μια επιτυχημένη έξοδο της ΔΕΗ στη βαλκανική γειτονιά της.

Αλλά για την ώρα όλες αυτές οι σκέψεις δεν βρίσκονται παρά στο επίπεδο των προθέσεων, όπως άλλωστε και το χθεσινό μνημόνιο συνεργασίας. Το αν θα βγει η επιχείρηση στα Βαλκάνια "αγκαζέ" με τους Κινέζους θα εξαρτηθεί από το μνημόνιο συνεργασίας για τη Μελίτη ΙΙ. Από το αν θα μετουσιωθεί σε συμφωνία όταν οι Κινέζοι βάλουν κάτω τα νούμερα για να δουν αν "βγαίνει" το project της Φλώρινας, θα κριθεί και η ελληνοκινεζική συνεργασία εκτός συνόρων.

Τα ερωτήματα για τη Μελίτη ΙΙ

Ούτως ή άλλως το ελληνικό σχέδιο, έχει πολλούς αστερίσκους. Αφενός υπό συνθήκες μειωμένης ζήτησης, η ελληνική αγορά δεν αντέχει άλλη μονάδα, και για να αυξηθεί η κατανάλωση, θα πρέπει να αυξηθεί και το ΑΕΠ της χώρας. Αφετέρου εδώ και καιρό το φυσικό αέριο, βοηθούμενο και από τη βουτιά του πετρελαίου, έχει πάρει κεφάλι από το λιγνίτη, ως φθηνότερο καύσιμο για την ηλεκτροπαραγωγή. Είναι δηλαδή ένα ερώτημα αν η μονάδα "βγαίνει", με κριτήρια αμιγώς επιχειρηματικά, ακόμη και αν η σύγχρονη τεχνολογία της, καταφέρει να της εξασφαλίσει βαθμό απόδοσης 41,5% αντί για 22% των παλαιών λιγνιτικών εργοστασίων της ΔΕΗ. Έπειτα, προκειμένου ο λιγνίτης να γίνει ξανά ανταγωνιστικός, θα πρέπει οι Κινέζοι να μειώσουν σημαντικά το κόστος εξόρυξης στα ορυχεία της περιοχής.

Τι προβλέπει η αλβανική "εκστρατεία"

Από εκεί και πέρα, και δίχως να σημαίνει ότι μπήκε μπροστά η αλβανική περιπέτεια της ΔΕΗ, εντούτοις η προχθεσινή έγκριση που πήρε από το διοικητικό της συμβούλιο η ίδρυση θυγατρικής στη γείτονα, αποτελεί ένα δείγμα των διαθέσεών της.

Αυτό που βλέπει η ΔΕΗ στην Αλβανία η οποία έχει αντίστοιχο ανάγλυφο με της Ελλάδας, είναι το μεγάλο υδραυλικό της δυναμικό. Το δυναμικό αυτό θα μπορούσε να στηρίξει την κατασκευή υδροηλεκτρικών έργων της τάξης των 1000 μεγαβάτ. Επιθυμία λοιπόν της ΔΕΗ είναι να διεκδικήσει από κοινού ενδεχομένως με τον κινέζο πάρτνερ (αλλά και με άλλες Κινεζικές εταιρείες που έχουν δείξει ενδιαφέρον), την κατασκευή υδροηλεκτρικών μονάδων. Αρχικά πάντως η θυγατρική της ΔΕΗ στην Αλβανία θα ασχοληθεί με την εμπορία ηλεκτρικής ενέργειας και προοπτικά με την παραγωγή και τη διανομή. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Αλβανία έχει ανάγκη και από δίκτυα αλλά και από θερμικές μονάδες βάσης καθώς στηρίζεται αποκλειστικά σχεδόν στα υδροηλεκτρικά, που ως γνωστόν χαρακτηρίζονται από "στοχαστικότητα".

Αν η αλβανική έξοδος στεφθεί από επιτυχία, τότε μπορεί να ακολουθήσει κάτι αντίστοιχο σε Σκόπια και Κόσοβο.

Το βαλκανικό μπλάκ-άουτ της περασμένης 10ετίας

Το σίγουρο ωστόσο είναι ότι μέχρι σήμερα το Βαλκάνια δεν της πάνε της ΔΕΗ, που καλείται με τη νέα της αυτή προσπάθεια να σπάσει μια “γκίνια” δεκατριών ετών.

Το 2003, και με εφαλτήριο τη Ρουμανία, ξεκίνησε η πρώτη απόπειρα εξόδου της, όταν και συμμετείχε στο διαγωνισμό ιδιωτικοποίησης των εταιριών διανομής ηλεκτρικού ρεύματος Electrica Banat και Electrica Dabrogea. Αν και πέρασε στη β΄ φάση, τελικά έχασε από την πανίσχυρη ιταλική Enel.

To 2005 έδειξε ενδιαφέρον για τον λιγνιτικό σταθμό ηλεκτροπαραγωγής Bobov Dol, στη Βουλγαρία, όπου αν και κατέθεσε πολλαπλάσια προσφορά από το δεύτερο στο διαγωνισμό, και παρ’ ότι διαπραγματεύτηκε επί έναν χρόνο με τη βουλγαρική κυβέρνηση, τελικά έχασε και πάλι. Η ΔΕΗ προσέφυγε στα δικαστήρια και δικαιώθηκε, ποτέ ωστόσο δεν προχώρησε το σχέδιο.

Το 2007 έκανε προσπάθεια να επεκταθεί στα Σκόπια, διεκδικώντας την εξαγορά του σταθμού TEC Negotino, σε κοινοπραξία με το αμερικανικό Fund ContourGlobal. Έδωσε και πάλι τη μεγαλύτερη προσφορά, αλλά έχασε από τη Hatch&Matt MacDonald.

Το 2009, η ΔΕΗ και η Golden Energy του ομίλου Ρέστη επεδίωξαν να εξαγοράσουν την ηλεκτρική εταιρία EPCG του Μαυροβουνίου. Κατέθεσαν και πάλι την υψηλότερη προσφορά, αλλά έχασαν από την ιταλική A2A.

Επίσης το 2009, η ΔΕΗ από κοινού με την RWE είχαν καταθέσει πρόταση στην αλβανική κυβέρνηση, για την κατασκευή λιθανθρακικής μονάδας, ισχύος 800 MW στο Δυρράχιο της Αλβανίας. Απέναντι τους είχαν έναν ισχυρό ανταγωνιστή την ιταλική Enel. Ούτε τότε όμως της "βγήκε" της ΔΕΗ.

energypress.gr