Ε, όχι κυρά μου!!!

Το πυρηνικό ατύχημα του 1986 στο Tsernobil με βρήκε στο Μόναχο της Γερμανίας. Λίγες ημέρες μετά το συμβάν, η γερμανική τηλεόραση μετέδιδε μια εβδομαδιαία χιουμοριστική και σατυρική εκπομπή με πρωταγωνιστή τον τότε δημοφιλή στη Γερμανία, Rudi Carell.

Σε ερώτηση του κοινού για το τι πρέπει να γίνει ώστε να προστατευτούν αποτελεσματικά οι γερμανοί από το ραδιενεργό νέφος, ο κ. Garell, πάντα με χιουμοριστική διάθεση, τους παρότρυνε να μετακομίσουν στη Χώρα μας. Σύμφωνα με τον γερμανό κωμικό, τα πάντα στην Ελλάδα φθάνουν με καθυστέρηση 50 χρόνων, οπότε και η ραδιενέργεια θα καθυστερήσει να φθάσει στη Χώρα μας ανάλογα….
Υπήρξαν έντονες διαμαρτυρίες από την ελληνική κοινότητα της Γερμανίας, αλλά ως γνωστόν, η σάτιρα αντιμετωπίζεται με χαλαρή διάθεση ακόμη και από τους «ψυχρούς» Γερμανούς. Όμως, από το 1986 μέχρι σήμερα, δεν ήταν λίγες οι φορές που αναρωτήθηκα αν τελικά η άποψη του γερμανού κωμικού ήταν χιουμοριστική υπερβολή ή γλαφυρή αποτύπωση της πραγματικότητας.

Πριν από περίπου 2 μήνες, έλαβα ηλεκτρονικό μήνυμα από συναδέλφους μηχανικούς της Αυστραλίας οι οποίοι αναζητούσαν πληροφορίες σχετικά με την κοινωνική διάσταση των μετεγκαταστάσεων στην περιοχή μας. Ως γνωστόν, η Αυστραλία είναι μια από τις πλέον παραγωγικές χώρες στον τομέα των στερεών καυσίμων. Στα πλαίσια λοιπόν διδακτορικής διατριβής, νεαρή μηχανικός από την Αυστραλία ζητούσε να μάθει με τι είδους μέσα η τοπική κυβέρνηση της «Kozani» υποστηρίζει τους ανθρώπους που θα μετεγκατασταθούν, λόγω της λιγνιτικής βιομηχανίας. Σε ποιες κοινωνικές ομάδες έχει δοθεί βαρύτητα, πως αντιμετωπίζουν τα παιδιά 6-12 ετών την προοπτική της μετεγκατάστασή τους, αν υπάρχει ειδικό έκτακτο μάθημα στα σχολεία, τι ομάδες υποστήριξης έχουν συσταθεί, πόσοι κοινωνιολόγοι και ψυχολόγοι ενεπλάκησαν.

Η εν λόγω μηχανικός ζήτησε μάλιστα να της αποστείλουμε περίληψη της Social Impact Assessment Study (SIA), της μελέτης δηλαδή που αποτυπώνει, κωδικοποιεί και προτείνει τρόπους αντιμετώπισης των κοινωνικών επιπτώσεων από τη διάνοιξη, τη λειτουργία μέχρι και την εξάντληση ενός καινούργιου ορυχείου λιγνίτη.

Η νεαρή μηχανικός γνώριζε ότι στην περιοχή της Κοζάνης εκμεταλλεύονται το λιγνίτη εδώ και πενήντα χρόνια. Οπότε, σου λέει, δεν μπορεί! Σίγουρα οι τοπικές αρχές της περιοχής έχουν διαχειρισθεί θέματα μετεγκαταστάσεων αρκετές φορές. Είναι σίγουρο ότι θα έχουν αναπτύξει τεχνογνωσία, βέλτιστες πρακτικές, βάσεις δεδομένων, κοινωνιολογικά παρατηρητήρια τοπικής κλίμακας, επεξεργασμένα πρωτόκολλα συνεργασίας με μεγάλες βιομηχανίες, ολοκληρωμένη δυνατότητα αντιμετώπισης της περιβαλλοντικής, κοινωνιολογικής και αναπτυξιακής πίεσης της λιγνιτικής βιομηχανίας.

Ε, όχι κυρά μου! Επειδή δηλαδή, για παράδειγμα, η Παγκόσμια Τράπεζα προτείνει συγκεκριμένα βήματα βέλτιστης υλοποίησης των διαδικασιών που αφορούν μετεγκαταστάσεις ΑΝΘΡΩΠΩΝ λόγω εξορυκτικής δραστηριότητας, πρέπει ντε και καλά να τα λάβουμε υπόψη;

Εδώ εμείς καταφέραμε να κοροϊδέψουμε ολόκληρη Ευρωπαϊκή Επιτροπή για το μέγεθος του δημόσιου ελλείμματος, στις επιστημονικά τεκμηριωμένες υποδείξεις της Παγκόσμιας Τράπεζας θα κωλώσουμε!

Αγαπητή υποψήφια διδάκτορα του Rio Tinto,
Στην Κοζάνη δεν έχουμε ανάγκη από διεθνείς πρακτικές και εμπειρίες. Εμείς στην Κοζάνη έχουμε Τοπικό Σύμφωνο Συνεργασίας με τη ΔΕΗ και αν σας ενδιαφέρει, ευχαρίστως να σας το προωθήσουμε. Ενδεχομένως, θα το βρείτε λίγο γενικόλογο και αόριστο, αλλά μέχρι να εξαντληθεί ο λιγνίτης μας, σε περίπου 25 χρόνια, θα το έχουμε ολοκληρώσει. Τότε βεβαίως δεν θα έχουμε λιγνίτη, θα έχουμε όμως Σύμφωνο Συνεργασίας. Έχουμε επίσης τον Τοπικό Πόρο Ανάπτυξης. Στο κομμάτι αυτό είμαστε πραγματικά experts! Διαθέτουμε μακροχρόνια εμπειρία στο να χρηματοδοτούμε, τις περισσότερες φορές, καταφανώς άσχετες, αναπτυξιακά ανόητες και μηδαμινής προστιθέμενης αξίας δράσεις και ευχαρίστως να σας μεταφέρουμε την τεχνογνωσία μας. Επίσης, τακτικά μας επισκέπτεται ο εκάστοτε πρόεδρος της ΔΕΗ και εκφράζουμε την αντίθεσή μας αν πει κάτι και την ικανοποίησή μας αν δεν πει απολύτως τίποτα.

Με εκτίμηση
Ευάγγελος Καρλόπουλος
Χημικός Μηχανικός

ΥΓ: Οι διαδικασίες διεπιστημονικής υποστήριξης των ανθρώπων της Ποντοκώμης και των άλλων περιοχών που βιώνουν καθημερινά τις επιπτώσεις της λιγνιτικής δραστηριότητας, ακούγεται ενδεχομένως ως «ψιλά γράμματα». Όμως, φθάσαμε σε αναπτυξιακό αδιέξοδο γιατί ποτέ μας δεν διαβάζαμε, δεν καταλαβαίναμε και δεν δίναμε σημασία στα «ψιλά γράμματα». Εκεί διαφέρει η παραγωγή πολιτικού λόγου περιφερειακής κλίμακας από την απλοϊκή άσκηση εξουσίας.