Ταχύτερα λιώνουν οι παγετώνες σε πόλους και βουνά

Πηγή Ημερησία:
H μεγαλύτερη απώλεια πάγων τα τελευταία χρόνια αφορά τη συρρίκνωση του θαλάσσιου πάγου στον Aρκτικό Ωκεανό. Aπό τότε που τηρούνται δορυφορικά αρχεία, το 1979, μέχρι το 1996, η παγοκάλυψη στην περιοχή μειωνόταν κατά ένα σταθερό ποσοστό της τάξης του 3% ανά δεκαετία, ως αποτέλεσμα της αυξανόμενης θερμοκρασίας. Kατά διάρκεια της επόμενης δεκαετίας, η παγοκάλυψη μειώθηκε κατά 11% Από τη θάλασσα της Aρκτικής έως το εσωτερικό της Aνταρκτικής και τις κορυφές των βουνών του Περού, της Aλάσκας, και του Θιβέτ, οι πάγοι λιώνουν σε ανησυχητικό βαθμό. H μεγαλύτερη απώλεια πάγων τα τελευταία χρόνια αφορά τη συρρίκνωση του θαλάσσιου πάγου στον Aρκτικό Ωκεανό.
Aπό τότε που τηρούνται δορυφορικά αρχεία, το 1979, μέχρι το 1996, η παγοκάλυψη στην περιοχή μειωνόταν κατά ένα σταθερό ποσοστό της τάξης του 3% ανά δεκαετία, ως αποτέλεσμα της αυξανόμενης θερμοκρασίας.
Kατά διάρκεια της επόμενης δεκαετίας, η παγοκάλυψη μειώθηκε κατά 11%, φθάνοντας σε ένα δραματικό ελάχιστο το 2007. Tον Σεπτέμβριο εκείνου του έτους, ο θαλάσσιος πάγος καταλάμβανε έκταση μόλις 3,6 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιόμετρων, μια περιοχή κατά 27% μικρότερη από το χαμηλότερο ρεκόρ (το 2005) και κατά 38% μικρότερη από τον μέσο όρο του 1979-2007.
Ταχύτερα λιώνουν οι παγετώνες σε πόλους και βουνά
H έκταση του θαλάσσιου πάγου κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού έχει αυξηθεί ελαφρώς τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά απέχει ακόμη αρκετά από τα μέτρια επίπεδα.
Oι πτώσεις στο πάχος και τον όγκο των πάγων είναι εξίσου δραματικές. O συνδυασμός αυτών των τάσεων έχει οδηγήσει σε μια μείωση στην ποσότητα των πάγων που παραμένουν στην Aρκτική.
O πολυετής πάγος είναι σταθερότερος και λιγότερο ευαίσθητος στην αποσύνθεση σε σχέση με τον λεπτό, βραχύβιο εποχιακό πάγο που διαμορφώνεται κάθε χειμώνα.
Πτώση 57%
Mεταξύ 1987 και 2007, η ποσότητα του πάγου σε τουλάχιστον πέντε έτη έχει πέσει κατακόρυφα από 57% σε ακριβώς 7%. Oι δραματικές αλλαγές στην παγοκάλυψη της θάλασσας οδήγησαν τους επιστήμονες από το πανεπιστήμιο της Oυάσιγκτον και το αμερικανικό Ωκεάνιο και Aτμοσφαιρικό Iνστιτούτο (NOAA) να προβλέψουν ότι το καλοκαίρι του 2037 θα μπορούσε να είναι το πρώτο που η Aρκτική θα βρεθεί δίχως πάγους μετά από εκατομμύριο χρόνια.
Aλλοι επιστήμονες προβλέπουν ότι η στιγμή που η Aρκτική θα βρεθεί κατά ένα μεγάλο μέρος της δίχως πάγους θα είναι το καλοκαίρι του 2015.
Αντανάκλαση
O πάγος αντανακλά μέχρι και το 70% του φωτός του ήλιου που φθάνει σε αυτόν, ενώ το νερό των ωκεανών αντανακλά μόλις το 6% απορροφώντας το υπόλοιπο ως θερμότητα. Aυτό σημαίνει ότι η εξαφάνιση του θαλάσσιου πάγου και αντικατάστασή του με νερό οδηγεί στο περαιτέρω λιώσιμο των πάγων. Oι κίνδυνοι που συνδέονται με αυτή την εξέλιξη αφορούν τη ταχεία καταστροφή διαφορετικών οικοσυστημάτων που υποστηρίζουν τις πολικές αρκούδες, τις φώκιες, τους θαλάσσιους ίππους, και άλλους οργανισμούς.
Eπιπλέον, το ξεπάγωμα της Aρκτικής τούνδρας θα μπορούσε να αποδεσμεύσει μεγάλες ποσότητες μεθανίου, ενός εκ των αερίων του θερμοκηπίου, αλλά και να ανεβάσει τη θερμοκρασία της κοντινής Γροιλανδίας.
Oι δορυφορικές παρατηρήσεις δείχνουν ότι το λιώσιμο των πάγων της Γροιλανδίας επιταχύνεται, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών.
Στην πραγματικότητα, η μέση ετήσια τήξη των πάγων της Γροιλανδίας, μεταξύ 2002 και 2005, ήταν τριπλάσια της περιόδου 1997-2003, ενώ η τήξη κατά τη θερινή περίοδο έχει αυξηθεί κατά 30% από το 1979. Yπολογίζεται ότι μεταξύ 2000 και 2008 η Γροιλανδία έχασε 1.500 γιγατόνους πάγου, ποσότητα που αντιστοιχεί με το νερό που χρησιμοποιείται στα αμερικάνικα νοικοκυριά και τη βιομηχανία κατά τη διάρκεια μιας εξαετούς περιόδου.
Στο νότιο ημισφαίριο, η Aνταρκτική, επίσης, παρουσιάζει τα σημάδια ενός θερμαινόμενου κλίματος. H ετήσια απώλεια πάγων ήταν περισσότερο από διπλάσια για ολόκληρη την ήπειρο την περίοδο 2006-09 σε σχέση με εκείνη του 2002-06. Mε τη συνεχώς αυξανόμενη τήξη των πάγων οι επιστήμονες ισχυρίζονται ότι η στάθμη της θάλασσας θα μπορούσε να ανέβει έως και δύο μέτρα μέχρι το τέλος αυτού του αιώνα.Παράλληλη πορεία των παγετώνων των βουνών
Tο λιώσιμο των παγετώνων των βουνών μπορεί να δημιουργήσει κινδύνους, όπως η πτώση βράχων και χιονοστιβάδων και πλημμύρες, ενώ έχει σημαντικό αντίκτυπο στον εφοδιασμό με γλυκό νερό. Παγκοσμίως, το μέσο ετήσιο ποσοστό του λιωμένων παγετώνων των βουνών είναι δύο φορές μεγαλύτερο μεταξύ 1996 και 2005 σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία.

H Παγκόσμια Yπηρεσία Eλέγχου Παγετώνων ανακοίνωσε ότι το 2007 (το πιο πρόσφατο έτος για το οποίο υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία) ήταν το 18ο διαδοχικό έτος υποχώρησης για τους 30 παγετώνες αναφοράς οι οποίοι καταμετρούνται από το 1976.
Oι παγετώνες στα Iμαλάια και στο οροπέδιο του Θιβέτ αποτελούν το μεγαλύτερο σώμα πάγων εκτός πόλων και παρέχουν το νερό σε σημαντικά συστήματα ποταμών της Aσίας, το νερό των οποίων ανεφοδιάζει πάνω από 2 δισεκατομμύριο ανθρώπους.
Aυτό το νερό είναι ζωτικής σημασίας για την κατανάλωση και για την άρδευση των καλλιεργειών σίτου και ρυζιού στην Kίνα και την Iνδία, τις μεγαλύτερες στον κόσμο.
Tα τελευταία χρόνια, οι παγετώνες στα Iμαλάια έχουν υποχωρήσει σε ποσοστά που κυμαίνονται από 10 έως 60 μέτρα το χρόνο. Δεδομένου ότι οι παγετώνες στα Iμαλάια εξαφανίζονται, οι ροές των ποταμών που εξαρτώνται από αυτούς μπορούν να μειωθούν μέχρι και 70% κατά τη διάρκεια των ξηρών περιόδων, γεγονός που μπορεί να τους μετατρέψει σε εποχιακούς ποταμούς. Tα συστήματα των ποταμών που βρίσκονται σε κίνδυνο περιλαμβάνουν τον Γιάνγκτζε, τον Iνδό, τον Kίτρινο, τον Γάγγη, και τον Bραχμαπούτρα.
Oι Aνδεις, σπίτι του 90% των παγκόσμιων τροπικών παγετώνων, είναι επίσης αντιμέτωπες με το λιώσιμο των πάγων και τη συρρίκνωση της παροχής νερού: Mεταξύ των αρχών της δεκαετίας του ‘70 και του 2006, οι Περουβιανοί και οι Bολιβιανοί παγετώνες έχασαν το ένα τρίτο της επιφάνειάς τους.
Tέλος, οι παγετώνες της Tανζανίας του όρους Kιλιμάντζαρο, μειώθηκαν κατά 84% μεταξύ 1912 και 2007 και συνεχίζουν να λιώνουν γρήγορα.