Σπάρτακος: Επιτάσσουν την … απεργία αλλά λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο

Αφού ¨έλυσαν¨ όλα τα προβλήματα του Έλληνα εργαζόμενου, αφού τον αποδυνάμωσαν με όποιο τρόπο μπόρεσαν να σκεφτούν, τώρα θέλουν να προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα, θέτοντας ζήτημα αλλαγής του συνδικαλιστικού νόμου, με ρύθμιση που θα βάζει φρένο στις απεργίες.

Λίαν προκλητική δεν είναι μόνο η συγκεκριμένη πρόθεση, αλλά και το γεγονός ότι στηρίζεται στη δικαιολογία ότι δήθεν «δεν μπορεί να υποχρεωνόμαστε σε συνέχεις επιστρατεύσεις απεργών για να … λειτουργήσει η κοινωνία και την ίδια στιγμή να διατηρούμε τη δυνατότητα ολιγομελών σωματείων να ακινητοποιούν δημόσιες επιχειρήσεις».

Μάλλον οι κυβερνώντες δεν γνωρίζουν ότι η λήψη απόφασης για μια  απεργία, αποτελεί βασανιστική διαδικασία για τα σωματεία, μια διαδικασία που οριστικοποιείται έπειτα από λεπτομερή διερεύνηση παραμέτρων εκ των οποίων από τις πιο σημαντικές είναι η ίδια η αποτελεσματικότητα που θα έχει μια απεργιακή κινητοποίηση. Μάλλον οι κυβερνώντες ξεχνούν ότι οι αποφάσεις των σωματείων επικυρώνονται από την ίδια την τη συμμετοχή των εργαζόμενων σ΄ αυτήν, γεγονός που σημαίνει ότι στα σωματεία δε λαμβάνονται τέτοιου είδους αποφάσεις ούτε για το θεαθήναι ούτε για «να ακινητοποιούνται δημόσιες επιχειρήσεις». Οι αποφάσεις των σωματείων λαμβάνονται στο πλαίσιο της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, δηλαδή με τον ίδιο τρόπο που ακολουθεί η κυβέρνηση όταν Νομοθετεί.

Είναι προφανές ότι οι περιβόητοι άξονες των αλλαγών, που αφορούν τον υφιστάμενο τρόπο κήρυξης μιας απεργιακής κινητοποίησης (ήτοι σύσταση – συγκρότηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων, οργάνωση του κινήματος σε νέες βάσεις που να ανταποκρίνονται στις σημερινές συνθήκες, συνδικαλιστικές άδειες) έχουν έναν και μοναδικό στόχο, που δεν είναι άλλος από την χαλιναγώγηση και την  αποδυνάμωση του Συνδικαλιστικού Κινήματος προκειμένου να ¨εξαλείψουν¨ τις αντιστάσεις, που συναντούν κάθε φορά που προσπαθούν να περάσουν τα μέτρα που θίγουν τους εργαζόμενους. Αυτούς δηλαδή που πολύ εύκολα ΕΠΙΤΑΣΣΟΥΝ, ξεχνώντας ότι το αποτέλεσμα αυτό (η επίταξη δηλαδή) είναι αποκλειστική συνέπεια των κακών χειρισμών από τους κυβερνώντες.

ü  Θέλουν εργαζόμενους υποχείριά τους

ü  Θέλουν εργαζόμενους νωθρούς

ü  Θέλουν μια κοινωνία όπου τα δικαιώματα των εργαζομένων θακαταστρατηγούνται ανελέητα, για να μπορούν να επιβάλλονται αντιδημοκρατικές πολιτικές, σκληρά μέτρα, τριτοκοσμικές νοοτροπίες.

Είναι δεδομένο και σαφές ότι οι εργαζόμενοι καταδικάζουν τέτοιου είδους εξωφρενικές σκέψεις και σηκώνουν από τώρα το λάβαρο του αγώνα ενάντια στις προθέσεις τους, δηλώνοντας ότι στα σενάρια που απεργάζονται, οι αντιδράσεις μας δεν μπορούν παρά να είναι οξύτατες. Τέτοιου είδους πρακτικές και πολιτικές όχι απλά δεν ενισχύουν τον κοινωνικό διάλογο, αλλά τον αναιρούν, καταργώντας και απαγορεύοντας συνταγματικά δικαιώματα.