«ΑΠΟ ΤΟ ΓΚΡΙΖΟ ΣΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ» Κοινή συνέντευξη τύπου Δημοτικής Κίνησης και Green Peace
Ο εκπρόσωπος της Greenpaece Τάκης Γρηγορίου αναφέρθηκε στο «πραγματικό κόστος του άνθρακα», το οποίο είναι και το αντικείμενο της Έκθεσης φωτογραφίας που λειτουργεί από χτες στην Κοζάνη στα πλαίσια του Φεστιβάλ.
Η Greenpeace σε συνεργασία με το ανεξάρτητο Ολλανδικό Ινστιτούτο CE Delft έχει εκπονήσει μια παγκόσμια έρευνα με στοιχεία από τα μεγαλύτερα ανθρακωρυχεία του πλανήτη, η οποία αποδεικνύει ότι το κάρβουνο έχει πολλαπλάσιο κόστος από αυτό που μας εμφανίζουν. Παρουσιάζεται ως το πιο φτηνό καύσιμο διότι δεν υπολογίζονται οι τρομακτικές επιπτώσεις του στο περιβάλλον, τους φυσκιούς πόρους και την καταστροφή του κλίματος. Το κόστος αυτό το πληρώνει ολόκληρος ο πλανήτης, ενώ η βιομηχανία του άνθρακα μένει ουσιαστικά στο απυρόβλητο.
Οι εκπρόσωποι της Κίνησης Ν. Κούρας, μέλος της Συντονιστικής, Λ. Ιωαννίδης, δημοτικός σύμβουλος, και Λ. Τσικριτζής, εκ μέρους της Επιτροπής Ενέργειας, αφού καλωσόρισαν στην πόλη την Greenpeace τόνισαν τα εξής:
Μας πήρε … 20 χρόνια να καταλάβουμε
ότι ο μονόδρομος του λιγνίτη οδηγεί σε αδιέξοδο
Τα καμπανάκια για το λιγνίτη ηχούν από το 1992 (παγκόσμια συνδιάσκεψη για το κλίμα στο Ρίο). Το κάρβουνο -και όλα τα ορυκτά καύσιμα- μπαίνουν από τότε δικαίως στο μάτι του κυκλώνα και αρχίζουν να χάνουν πόντους λόγω της καταστροφικής τους επίδρασης στο περιβάλλον και στο κλίμα. Πράσινοι φόροι, εξωτερικό κόστος, καταβολή δικαιωμάτων CO2 ανεβάζουν όλο και περισσότερο το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ κόστος του άνθρακα και αναγκάζουν πολλές χώρες να στραφούν στην πράσινη ενέργεια.
Όμως η Ελλάδα σφυρίζει αδιάφορα και η Κοζάνη κλείνει την πόρτα στην καθαρή ενέργεια, επιμένοντας στη βρώμικη («Δεν θα μας πάρουν ούτε 1 ΜW λιγνιτικό» είναι το μόνιμο ρεφραίν των τοπικών αρχόντων και φορέων). Σήμερα όμως καλούμαστε να κόψουμε 2000 λιγνιτικά MW (τις μισές μονάδες) χωρίς να έχουμε εναλλακτικές λύσεις… Ο,τι δεν τολμήσαμε να κάνουμε σταδιακά και προγραμματισμένα στα 20 χρόνια που πέρασαν, αναγκαζόμαστε να το κάνουμε ΑΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΟΙ. Όπως και στην οικονομία μεταθέσαμε τα προβλήματα της ενέργειας στο μέλλον και τα περιβαλλοντικά χρέη στις επόμενες γενιές. (Ας μην ξεχνάμε ότι το ρεύμα ακριβαίνει κατά 40 % !! σε δυο χρόνια λόγω περιβαλλοντικών προστίμων στο λιγνίτη).
Ποιος φταίει;
Υπάρχουν σοβαρές πολιτικές ευθύνες, κεντρικές και τοπικές, για την ενεργειακή πολιτική που ακολουθήθηκε. Σε τοπικό επίπεδο η ευθύνη επιμερίζεται στην Αυτοδιοίκηση, τους βουλευτές, αλλά και σε όσες πολιτικές δυνάμεις σύρθηκαν από τους επαγγελματίες συνδικαλιστές σε μια «ανάπτυξη» με ημερομηνία λήξης.
Όσοι αναμασούν σήμερα το εκβιαστικό δίλημμα «Λιγνίτης ή Ανεργία» προσπαθούν να κρύψουν τις βαριές τους ευθύνες για το σημερινό αδιέξοδο. Είναι συνένοχοι με τις κυβερνήσεις που δεν πήραν κανένα μέτρο για να μειώσουν σταδιακά το λιγνίτη, να προετοιμάσουν τη μετάβαση στη μεταλιγνιτική εποχή, να δημιουργήσουν εναλλακτικές διεξόδους απασχόλησης και να θεσμοθετήσουν κίνητρα και ενισχύσεις, ώστε το ενεργειακό λεκανοπέδιο να απορροφήσει τους κραδασμούς από τη στροφή στην πράσινη ενέργεια. Αποκοίμισαν τον κόσμο λέγοντας ότι ο λιγνίτης είναι αθάνατος, και σήμερα η περιοχή μας υποχρεώνεται σε μια βίαια προσαρμογή του συστήματος ηλεκτροπαραγωγής, οδηγώντας τις τοπικές κοινωνίες (απόλυτα εξαρτώμενες από τη ΔΕΗ) στο άγνωστο.
Πράσινη μεταλιγνιτική περίοδος με πέντε (5) πηγές χρηματοδότησης
Στο όνομα της μεταλιγνιτικής περιόδου διασπαθίστηκαν πολλά λεφτα χωρίς να γίνει σχεδόν τίποτα. Γενικολογίες, αποσπασματικές ή ανεφάρμοστες προτάσεις (πίστα φόρμουλα-1 ..!) κλπ. Χρειαζόμαστε άμεσα ένα 20ετές κοστολογημένο σχέδιο μετάβασης σε μια πράσινη μεταλιγνιτική περίοδο. Για το λόγο αυτό απαιτείται ΔΙΕΘΝΗΣ διαγωνισμός με συμμετοχή έμπειρων οίκων, καθορισμό ενδιάμεσων στόχων και επιμερισμό συγκεκριμένων ρόλων στην Αυτοδιοίκηση, ΔΕΗ, κράτος και ιδιώτες. (Προτάσεις πράσινων επενδύσεων έχουμε καταθέσει σαν Κίνηση. π.χ το εργοστάσιο κατασκευής φωτοβολταικών πάνελς, που έπρεπε να γίνει εδώ και μια δεκαετία, τη μονάδα κατασκευής ανεμογεννητριών που συμφώνησαν η ΔΕΗ με την κινέζικη Sinovel να κάνουν στην Ελλάδα κλπ.) Παράλληλα η περιοχή μας οφείλει ΣΥΣΣΩΜΗ να αγωνιστεί για την ΑΜΕΣΗ χρηματοδότηση του 20ετούς σχεδίου.
Η Δημοτική Κίνηση έχει προτείνει (και καταθέσει στο Δημ. Συμβούλιο) πέντε (5) πηγές χρηματοδότησης,
1. Φόρος στερεών καυσίμων (110 εκ. €/ έτος ). Ισχύει σε πολλές χώρες.
2. Εξωτερικό κόστος λιγνίτη, το οποίο επίσης ποτέ δεν κατέβαλε η ΔΕΗ και αφορά στο κόστος των κατεστραμμένων φυσικών πόρων,
3. Τέλος απόσυρσης λιγνιτικών μονάδων.
4. Τριπλασιασμός του Τοπικού Πόρου
5. Πρόσθετα κίνητρα (δάνεια, επιδοτήσεις) για χωροθετήσεις πράσινων έργων.
(Λεπτομέρειες στο προεκλογικό πρόγραμμα της Κίνησης)
Αγώνας για τη ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑ του ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ
Τα παραπάνω χρηματοδοτικά εργαλεία έπρεπε να διεκδικηθούν από τη ΔΕΗ και την Πολιτεία εδώ και χρόνια. Δυστυχώς αυτό δεν έγινε. Τώρα που το «τσουνάμι» των δυσμενών οικονομικών εξελίξεων (και των ευθυνών) γιγαντώνεται, είναι πολύ δύσκολο να δοθούν «αποζημιώσεις» δεκαετιών. Όσο η ΔΕΗ ήταν κρατική ο δρόμος ήταν πιο εύκολος. Σήμερα η Επιχείρηση είναι στα πρόθυρα της εκποίησης. Οι νέοι ιδιώτες μέτοχοι (που θα κατέχουν συνολικά το 66% της ΔΕΗ), προφανώς δεν θα βάλουν εύκολα το χέρι στη τσέπη. Θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν όλες τις κρυφές απαλλαγές που είχε η ΔΕΗ και που τόσο απερίσκεπτα «συνυπέγραψαν» οι τοπικοί άρχοντες και η συνδικαλιστική ηγεσία.
Η περιοχή μας θερίζει ότι έσπειρε. Κινούμενη μονοδιάστατα επί 60 χρόνια στον αστερισμό της ΔΕΗ και των κάθε είδους «σωτήρων» της δεν διεκδίκησε όσα δικαιούνταν.
Ακόμη και σήμερα μας πλασάρεται ως κύριο αίτημα η βιωσιμότητα της ΔΕΗ ενώ θα έπρεπε να είναι η ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑ του ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ. Ο στόχος αυτός βέβαια συμπεριλαμβάνει ως ΣΥΝΙΣΤΩΣΑ και μια ισχυρή ΔΕΗ, αλλά όχι σε βάρος των υποχρεώσεων της Επιχείρησης προς την περιοχή.
Ναι, να αγωνιστούμε για ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΠΟΥΛΗΘΕΙ η ΔΕΗ. Αλλά την πρώτη θέση έχουν τα αιτήματα που αφορούν στο ΣΥΝΟΛΟ των πολιτών. Δεν θα βάλουμε στο συρτάρι ούτε τον τριπλασιασμό του Πόρου ούτε το φόρο στερεών καυσίμων ούτε τις μετεγκαταστάσεις ούτε την επαναπόδοση των εδαφών, επειδή «το ταμείον είναι μείον» ή επειδή τον πρώτο λόγο θέλουν να έχουν τα συντεχνιακά αιτήματα.
Είναι η τελευταία ευκαιρία για τους αιρετούς εκπροσώπους μας να απαιτήσουν ό,τι μας αναλογεί, πριν η ΔΕΗ μας δώσει το οριστικό διαζύγιο και μάλιστα ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΤΡΟΦΗ…
Δημοσίευση σχολίου