Επενδύσεις για νέες πηγές ενέργειας

Αναδημοσίευση: Εφ. Ημερησία, του Γιώργου Δαράτου, Βρυξέλλες, 21/12/09

Επιτέλους ησυχάσαμε από το επικοινωνιακό σόου της Κοπεγχάγης για το κλίμα, που μας έφαγε για μέρες τα αυτιά και τα μάτια και το οποίο, ούτως η άλλως, με συμφωνία ή χωρίς συμφωνία -όπως τελικά συνέβη- δεν επρόκειτο να διορθώσει τίποτε από τα κακώς κλιματικά και άλλα κείμενα στον πλανήτη μας.

Τι θα καταφέρουμε και να μειώσουμε το διοξείδιο του άνθρακα ( CO2 ) κατά 20%, 30% ή και 50% αφού, ό,τι κι αν κάνουμε, θα καταλήξουμε λίγο νωρίτερα ή λίγο αργότερα, στο να καταναλώσουμε όλα τα αποθέματά μας των ορυκτών καυσίμων, δεδομένου ότι το διοξείδιο του άνθρακα που παράγει η καύση τους μένει έναν με δύο αιώνες στην ατμόσφαιρα;

Έτσι, αυτό που σήμερα φοβόμαστε πως θάρθει, θα έρθει οπωσδήποτε είτε πιο σύντομα είτε πιο καθυστερημένα αφού, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα μεταθέσουμε τη μοιραία ημερομηνία της έλευσής του μερικές δεκάδες, ας πούμε πενήντα με εβδομήντα χρόνια, πληρώνοντας όμως, κυριολεκτικά και μεταφορικά, πάρα πολύ ακριβά αυτές τις προσπάθειές μας.

Όλη η συζήτηση πριν και στην Κοπεγχάγη, η οποία δυστυχώς φαίνεται ότι θα συνεχισθεί μέσα στο ίδιο κλίμα τρόμολαγνείας και άγνοιας, περιστρέφεται γύρω από το αν θα συμφωνήσουμε -οι 192 χώρες του ΟΗΕ- να μειώσουμε το 2020-2030 τη θερμοκρασία της γης μας κατά 1,5 ή 2 βαθμούς Κελσίου.

Δεν έχει νόημα διότι, ας υποθέσουμε ότι τα καταφέρνουμε και πετυχαίνουμε αυτή τη μείωση των 2 βαθμών, τι θα κάνουμε στη συνέχεια; Θα σταματήσουμε να ζούμε; Όχι βέβαια, θα συνεχίσουμε να παράγουμε διοξείδιο του άνθρακα μέχρι να κάψουμε κάθε υλικό που θα μας δίνει ενέργεια. Εκτός κι αν ανακαλύψουμε μια άλλη πηγή ενέργειας.

Η λύση είναι να βρούμε όσο γίνεται πιο γρήγορα αυτή τη νέα πηγή ενέργειας που θα πρέπει να είναι άφθονη, φτηνή, μη ρυπαίνουσα και αποθηκεύσιμη. Τέτοιο πράγμα αυτή την ώρα δεν υπάρχει. Και δεν πρόκειται να τη βρουν ούτε οι πολιτικοί μας που έπαιξαν όσο καλύτερα μπορούσε ο καθένας το θέατρό του στην Κοπεγχάγη ούτε οι διάφορες ομάδες πίεσης, χωρίς να σκέφτονται πως σ' αυτό ακριβώς το σημείο παίζεται το μέλλον της ανθρωπότητας.

Ας αφήσουμε λοιπόν την Κοπεγχάγη στην ησυχία της και ας εμπιστευθούμε, επενδύοντας τα αναγκαία -τεράστια-ποσά που θα απαιτηθούν σε κάτι πολύ πιο πρακτικό, δηλαδή, στην έρευνα σε παγκόσμιο επίπεδο των ειδικών επιστημόνων και πανεπιστημιακών κέντρων που έχουν ανάγκη από χρήμα για να βρουν αυτή τη περίφημη νέα πηγή ενέργειας, που μου είναι αδιάφορο αν πρόκειται για μια νέας μορφής πυρηνική ενέργεια όχι από τη σχάση αλλά από τη σύντηξη, από τον ήλιο και τον άνεμο.

Αν και ήδη στη Δανία δηλώνουν μετανιωμένοι για τις μονάδες παραγωγής αιολικής ενέργειας. Αν δεν στραφούμε προς αυτή την κατεύθυνση, γνωρίζοντας ότι ήδη υπάρχει μια αποδοτική μέθοδος σύλληψης του διοξειδίου του άνθρακα και ασφαλούς αποθήκευσής του η οποία όμως είναι σήμερα ακριβή ακόμη, θα αφήσουμε τον καιρό να περνά για να διαπιστώσουμε πως με τις ανοησίες των 2 βαθμών Κελσίου θα έχουμε κάνει μια τρύπα στο νερό. Και επιπλέον θα έχουμε χάσει πολύτιμο χρόνο ενώ θα βλέπουμε τις φυσικές καταστροφές να έρχονται κατ' ευθείαν επάνω μας.

Και τι θα γίνει στη συνέχεια αν δεν αλλάξουμε πορεία; Όταν θα έχουμε κάψει τα πάντα, γνωρίζοντας πως οι γνωστές εναλλακτικές μορφές ενέργειας είναι σαφώς ανεπαρκείς και μπορούν μόνο συμπληρωματικά και επικουρικά να σώσουν τα 9 δισ. των ανθρώπων που θα μετράει τότε ο πλανήτης μας; Θα καταφέρουμε να πάρουμε την απόφαση που ήδη οφείλαμε να είχαμε πάρει από την αρχή.