Πανεπιστήμιο και η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι ...

Με έκπληξη διάβασα ότι η υπουργός παιδείας, κα. Άννα Διαμαντοπούλου σε διάλεξή της στο Ελληνικό Παρατηρητήριο της σχολής Οικονομικών Επιστημών στο Λονδίνο με θέμα «Αναμορφώνοντας τα ελληνικά πανεπιστήμια». κάλεσε τους χιλιάδες Έλληνες φοιτητές, που σπουδάζουν στα βρετανικά πανεπιστήμια, να επιστρέψουν στην Ελλάδα και να συμβάλλουν στην αναμόρφωση του μέλλοντος της χώρας.

"Είναι δική μας υπευθυνότητα, ως κυβέρνηση, να σας προσφέρουμε τις ευκαιρίες. Είναι, επίσης, δική σας υπευθυνότητα, όταν σας προσφέρεται η ευκαιρία, να σκεφθείτε την επιστροφή σας στην Ελλάδα και να συμβάλλετε στην προσπάθεια αναμόρφωσης του μέλλοντος της χώρας μας. Αυτό είναι το κοινό μας όνειρο", ανέφερε χαρακτηριστικά.
Κάθε απλός πολίτης διαβάζοντας την ομιλία της υπουργού μπορεί να αισθανθεί από απορία έως οργή. Ξεπεράσαμε δηλαδή όλα τα προβλήματα που μαστίζουν την εκπαίδευση στη χώρα μας και ζητούμε από τα παιδιά που έφυγαν στο εξωτερικό αναζητώντας ποιότητα στις σπουδές τους και καλύτερες επαγγελματικές ευκαιρίες να επιστρέψουν ; Να επιστρέψουν που; Σε μια χώρα που συνάδει απόλυτα με τον τίτλο του αριστουργήματος του Μίλαν Κούντερα «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι»;
Τι μέλλον μπορεί να υποσχεθεί η υπουργός όχι μόνο στους επίλεκτους ή «τυχερούς», από οικονομικής άποψης φοιτητές, που άρπαξαν την ευκαιρία να μεταναστεύσουν για να βρουν ένα καλύτερο αύριο; Και τα παιδιά που σπουδάζουν στην Ελλάδα; Που επέλεξαν π.χ. να σπουδάσουν στον τόπο τους με το όποιο τίμημα;
Έσκυψε κανείς με σοβαρότητα στα προβλήματα και στις αγωνίες τους; To Πανεπιστήμιο Δυτ. Μακεδονίας και συγκεκριμένα η Πολυτεχνική Σχολή, τουλάχιστον έτσι αναγράφεται στη βεβαίωση για την εφορία που δίνουν τα παιδιά στους γονείς τους, τι θα απογίνει;
Πέρα από την «ποσοτική» αντιμετώπιση των φοιτητών ως εν δυνάμει καταναλωτές της περιοχής ενδιαφέρθηκε ποτέ κανείς με σοβαρότητα, αθόρυβα, μεθοδικά και συντονισμένα για την τύχη τους; Η απλά τους θυσιάζουν ως άλλοι Αβραάμ στο πεδίο του πειραματισμού της πολιτείας για το «πανεπιστήμιο του αύριο»;
Για περισσότερο από ένα μήνα οι φοιτητές του Πανεπιστημίου, των Πολυτεχνικών Σχολών Μηχανολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Πληροφορικής & Τηλεπικοινωνιών αγωνίζονται να βρουν ευήκοα ώτα και κυρίως αρωγούς και συμπαραστάτες στα αγωνιώδη ζητήματα που τους αφορούν. Και σε ποιο απ’ όλα να αναφερθώ…Στις ανεπαρκείς εγκαταστάσεις, το ξέρουν όλοι..Στην αυτονομία των τμημάτων που προϋποθέτει συγκεκριμένο αριθμό μελών ΔΕΠ…το μάθαμε κι αυτό….Το μόνο που φροντίσαμε εγκαίρως, ως τοπική κοινωνία, είναι να «σπείρουμε» παντού ταμπέλες με ελκυστικούς τίτλους όπως ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΔΥΤ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ – ΤΜΗΜΑ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ& ΤΗΛΕΠΙΟΚΟΙΝΩΝΙΩΝ»
Ταμπέλες, μόνο αυτό!! Και καταφέραμε να πείσουμε και τα παιδιά μας να μείνουν εδώ και να σπουδάσουν στον τόπο τους αλλά και τα παιδιά των άλλων να έρθουν εδώ, με το όποιο οικονομικό κόστος για να σπουδάσουν μηχανικοί. Και σήμερα;
Πέντε χρόνια σπουδών, κόποι για απόκτηση υψηλής βαθμολογίας, προετοιμασία για μεταπτυχιακές σπουδές , στον αέρα… Ξαφνικά η πολιτεία αντιμετωπίζει το Πανεπιστήμιο ως δυναμικό πεδίο πειραματισμού και το ΤΕΙ να διαπιστώνει πως έχουν ολοκληρώσει τον θεσμικό τους ρόλο και ήρθε η ώρα να μετεξελιχτούν σε Πανεπιστήμιο, οι καθηγητές να ανταλλάσουν διαξιφισμούς, η Διοικούσα του Πανεπιστημίου να «κωφεύει» ή να ομιλεί επιλεκτικά και τα παιδιά να πασχίζουν να βγάλουν άκρη με τα πτυχία τους, με τα επαγγελματικά τους δικαιώματα , με τη ζωή τους, με το μέλλον τους όσο αβέβαιο κι αν είναι σήμερα στη χώρα τους..
Εδώ κι ένα μήνα οι σχολές τελούν υπό κατάληψη. Κανείς δεν δείχνει να ενδιαφέρεται πέρα από γενικευμένες τοποθετήσεις και αοριστολογίες στον τοπικό τύπο. Τα παιδιά κραυγάζουν, χτυπούν πόρτες, στέλνουν ενημέρωση παντού.
Κι εμείς ως γονείς τι κάνουμε; Πώς να τα πείσουμε, πώς να τα καθοδηγήσουμε χωρίς πυξίδα; Τι να τους υποσχεθούμε ; Μήπως ο καταλληλότερος τρόπος θα ήταν να έρθει η κυρία Διαμαντοπούλου να μας εξηγήσει τι σημαίνει «κοινό όνειρο», τι σημαίνει αναμόρφωση του μέλλοντός μας»;
Μήπως κι έτσι πειστούμε καλύτερα με ποιο τρόπο θα «συγχωνεύσουμε» τα όνειρα και τις ζωές των παιδιών μας;

Λιάνα Παπατέρπου, Οικονομολόγος ΑΝΚΟ, ΜΗΤΕΡΑ.